Η Ελεύθερη Πολιτεία της Ικαρίας

      Βρισκόμαστε στο 1912. Η Ιταλία ήδη από τις 29 Σεπτεμβρίου 1911 έχει κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία. Καταλαμβάνει την Λιβύη και στην συνέχεια ο ιταλικός στόλος στρέφεται προς τα νησιά του Αιγαίου όπου φτάνει πρώτα στην Αστυπάλαια στις 28 Απριλίου 1912. Καταλαμβάνει τα νησιά της Δωδεκανήσου το ένα μετά το άλλο, όλα χωρίς αντίσταση εκτός από την Ρόδο όπου οι Τούρκοι πρόβαλαν αντίσταση επί δυο εβδομάδες. Η κατάληψη ολοκληρώνεται με τελευταία την Κω στις 20 Μαΐου 1912.

      Η Ελλάδα όπως και άλλες βαλκανικές χώρες (Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία) ετοιμάζεται για τον βαλκανικό πόλεμο με τον οποίο θα απελευθερώσει τα αλύτρωτα εδάφη της. Η Ιταλία μοιάζει να βιάζεται να επιβάλλει την κυριαρχία της πριν ο ελληνικός στόλος ξεκινήσει. Υπάρχουν φόβοι πως η Ιταλία βλέποντας την ευκολία του εγχειρήματος θελήσει να προχωρήσει και να καταλάβει και τα βορειότερα νησιά που βρίσκονται κάτω από την τουρκική κυριαρχία. Στις 3 ως 5 Ιουνίου συγκαλείται στην Ιερά Μονή της Πάτμου συνέδριο του «Κοινού των Νησιωτών» για την δημιουργία της Αυτόνομης Πολιτείας του Αιγαίου. Όμως η προσπάθεια αυτή συναντάει την αντίδραση της ιταλικής διοίκησης και σταματάει. ‘Όμως η αρχή έχει γίνει και τα δυο βορειότερα νησιά, η Σάμος και η Ικαρία προχωρούν τους  αγώνες

τους.

       Ο ικαρώτης ιατρός Ιωάννης Μαλαχίας συναντιέται με τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, ο οποίος του μεταφέρει τις οδηγίες που είχε λάβει από την ελληνική κυβέρνηση. Φθάνει στην Ικαρία και ο Κωνσταντίνος Μυριανθόπουλος εκ Κύπρου, απεσταλμένος του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών. Οι δυο άνδρες αρχίζουν αμέσως τις προετοιμασίες της εξέγερσης και την εκπαίδευση των ανδρών στην μάχη. Όταν εκδηλώθηκε η επανάσταση οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν, το μεγαλύτερο μέρος του νησιού ελευθερώθηκε αμέσως. Οι Τούρκοι πρόβαλαν αντίσταση στο χωριό Χρυσόστομος όπου δόθηκε μάχη με τον έναν και μοναδικό νεκρό του όλου εγχειρήματος, τον Ιωάννη Σπανό. Στην συνέχεια οι Τούρκοι κλείστηκαν στο τουρκικό διοικητήριο, στον Άγιο Κήρυκο, το οποίο στην συνέχεια κυκλώθηκε και οι Τούρκοι τότε αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Οι επαναστάτες τους έβαλαν σε ένα καΐκι με το οποίο ανεχώρησαν για την Έφεσο της Μικράς Ασίας.

       Στις 17 Ιουλίου λοιπόν σε μία ανοιχτή συνέλευση ο ικαριώτικος λαός ομόφωνα ενέκρινε την ίδρυση της Ελευθέρας Πολιτείας της Ικαρίας, εφ’όσον η άμεση ένωση με την Ελλάδα δεν ήταν για την ώρα εφικτή. Πρόεδρος ορίστηκε ο Ιωάννης Μαλαχίας επικεφαλής ενός συμβουλίου δημογερόντων. Δημιουργήθηκε τότε χωροφυλακή, ακτοφυλακή, δικαστήρια, ταχυδρομική υπηρεσία και τελωνεία. Γράφτηκε και μελοποιήθηκε ο ύμνος της πολιτείας. Έγινε έπαρση της σημαίας, γαλάζια με λευκό σταυρό.

       Ετοιμάστηκε και μία σειρά οκτώ γραμματοσήμων της «Ελεύθερης Πολιτείας» με παράσταση στο κέντρο την κεφαλή του θεού Ερμή, σε διάφορα χρώματα και αξίες 2, 5, 10, 25, 50 λεπτών και 1, 2, 5 δραχμών τα οποία παραγγέλθηκαν στο λιθογραφείο Στάγγελ, στην Αθήνα. Τα γραμματόσημα αυτά παραδόθηκαν και κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο. 

Τότε έφτασε και το αντιτορπιλικό «Θύελλα» το οποίο αποβίβασε δύναμη Ικαριωτών εθελοντών.

Στις 4 Νοεμβρίου 1912 σε επίσημη τελετή που έγινε στον Εύδηλο η Ικαρία ενώθηκε με την μητέρα πατρίδα και η Ελεύθερη Πολιτεία έπαψε να υφίσταται.

Μετά από έναν χρόνο η ένωση αναγνωρίστηκε στην συνθήκη του Βουκουρεστίου και έλαβε έτσι διεθνή υπόσταση.

Δημήτρης Περδίκης