Το παιδομάζωμα, ο εμφύλιος και η εκδοχή των Σκοπίων

Το εικονιζόμενο γραμματόσημο εκδόθηκε από την ταχυδρομική υπηρεσία της ΠΓΔΜ το 1998, αναμνηστικό για τα 50 χρόνια από την απέλαση των παιδιών από την ελληνική Μακεδονία (όπως ακριβώς ανέφεραν). Η παράστασή είναι πίνακας με τίτλο Exodus, του ζωγράφου Kole Manev, ο οποίος γεννήθηκε στο Bapcor της Καστοριάς το 1941 και  σπούδασε στα Σκόπια και στο Βελιγράδι.

Αυτά τα λίγα μπόρεσα να συγκεντρώσω τόσο από τα πληροφορικά στοιχεία του γραμματοσήμου όσο και από μία σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο.

Το γραμματόσημο ή ο πίνακας, αν προτιμάτε, κουβαλάει πολλή μαυρίλα. Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μου ήλθε ασυναίσθητα να πω. Σε πρώτο πλάνο μία γυναίκα, μητέρα προφανώς, προχωράει με τρία παιδιά, γυρίζει το κεφάλι και κοιτάζει πίσω με το αριστερό χέρι να πέφτει προστατευτικά στο ένα παιδί. Πίσω στη σειρά γονείς με παιδιά να προχωρούν. Το γραμματόσημο πραγματικά αποπνέει οδύνη, μαρτύριο, ζόφο.

Έχω και στο παρελθόν γράψει για την χρήση του γραμματοσήμου ως εργαλείου άσκησης εξωτερικής πολιτικής ή ακόμα και αποτύπωσης εθνικών πόθων.

Ποιοι λόγοι οδήγησαν την ταχυδρομική υπηρεσία της χώρας αυτής στην έκδοση αυτού του γραμματοσήμου; Ή πιθανό είναι, την πολιτική ηγεσία της χώρας αυτής να επιβάλλει την έκδοση; Πιστεύω οι δυο πιο πάνω λόγοι συνυπάρχουν. Βλέπω όμως και έναν τρίτο λόγο. Την χειραγώγηση των μαζών, την προπαγάνδα. Θέλουν πιστό συμμέτοχο τον λαό τους, αλλά και όσους αλλοεθνείς λάβουν το μήνυμα και συμπονέσουν. Είναι όμως έτσι;

Το χωριό Bapcor Καστοριάς είναι το Βαψώρι του νομού Καστοριάς, σήμερα Ποιμενικό. Το χωριό αυτό βρίσκεται στις πλαγιές του Βιτσίου όπου έλαβαν χώρα πολύνεκρες μάχες. Μαζί με το άλλο όρος, τον Γράμμο, τα δύο βουνά έγραψαν το τόσο αιματηρό τέλος ενός φοβερού εμφυλίου πολέμου.

Σε όλον τον κόσμο στις περιοχές όπου γίνονται μάχες, ο άμαχος πληθυσμός απομακρύνεται, επειδή διατρέχει κίνδυνο η ζωή του.

Στον δικό μας εμφύλιο για έναν ακόμα λόγο, για το φοβερό παιδομάζωμα.

Χιλιάδες παιδιά αποσπάσθηκαν με την βία από την μητρική αγκαλιά και οδηγήθηκαν από τους αντάρτες ή αν προτιμάτε από τους οπλίτες του δημοκρατικού στρατού, στις χώρες του καλούμενου σιδηρού παραπετάσματος. 

Μακριά, πολύ μακριά, μέχρι και την μακρινή Τασκένδη στο Ουζμπεκιστάν.

Ταξιδεύοντας τις τελευταίες δεκαετίες στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης άκουσα τόσες και τόσες ιστορίες – δράματα που με συγκλόνιζαν.

Ένας πόλεμος είναι πάντα κάτι φοβερό. Όμως οι πιο φοβεροί από τους πολέμους είναι οι εμφύλιοι. Αδέλφια, συγγενείς, γείτονες, συγχωριανοί αλληλοσκοτώνονται με μίσος. Ανοίγουν πληγές στην κοινωνία που δεν κλείνουν έστω και αν περάσουν δεκαετίες. Για την πλευρά των εθνικοφρόνων ή και βασιλοφρόνων οι απέναντι ήσαν σλαβόφρονες κομμουνιστοσυμμορίτες. Για την πλευρά του καλούμενου δημοκρατικού στρατού οι απέναντι ήσαν οι μοναρχοφασίστες. Με τέτοιο δηλητήριο πότιζαν τις ψυχές των αθώων παιδιών που μόλις είχαν αρπάξει.

Μετά από 50 χρόνια οι κυβερνόντες την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας αποφάσισαν να συνεχίσουν να δηλητηριάζουν τις σχέσεις τους με την Ελλάδα και μέσα από τα γραμματόσημα που εκδίδουν.

Μια χώρα με κατά παραγγελία τεχνητά δημιουργηθείσα εθνότητα. Αυτοί, οι κάτοικοι αυτής της χώρας πρέπει όμως να βρούνε τον δρόμο τους, αποφασίζοντας ψύχραιμα και με πλήρη γνώση της πολυδιάστατης πραγματικότητας, του τι πραγματικά είναι, τι θέλουν να είναι και τι μπορούν να είναι.

Δημήτρης Περδίκης